Kalamar

Z Biblioteki Ossus, polskiej encyklopedii ''Gwiezdnych wojen''.
(Przekierowano z Dac)
Przeglądasz kanoniczną wersję tego artykułu.
Przejdź do legendarnej wersji tego artykułu.


Kalamar
Astrografia
Region: Zewnętrzne Rubieże
Sektor: Calamari
Układ: Calamari
Gwiazda: 2
Współrzędne: U-6[1]
Geografia
Typ: Skalista
Dominujący krajobraz: Oceany
Woda: 100%
Ważne miejsca:
Społeczeństwo i inne
Rząd: Król
Struktura demograficzna:
Główne miasta:
Eksport: Kelpit
Przynależność:




Kalamar znany również jako Mon Calamari, Mon Cala oraz Dac był położoną na Zewnętrznych Rubieżach wodną planetą będącą domem dla dwóch inteligentnych ras — Kalamarian i Quarrenów.

Charakterystyka

Kalamar był w całości pokryty oceanami podobnie jak Kamino jednak tam miasta zostały wybudowane w głębinach, a nie na powierzchni, gdyż zarówno Kalamarianie jak i Quarrenowie potrafili przeżyć i pod wodą i poza nią. Zbudowane na Kalamarze miasta były bardzo zaawansowane technologicznie i idealnie przystosowane do podziemnego życia. Komunikacja odbywała się w specjalnych przezroczystych rurociągach, gdzie poruszały się bardzo szybkie środki transportu.[2] Pochodzące z planety gatunki mocno się od siebie różniły. Kalamarianie byli pokojowo nastawieni, natomiast Quarrenowie bardziej bojowo. Pomimo tego obie rasy potrafiły się wzajemnie szanować, dzięki czemu mieli wspólnego monarchę i jednego reprezentanta w Senacie.[3]

Historia

Wojny klonów

W 20 BBY, podczas wojen klonów został zamordowany dotychczasowy król Kalamaru, Yos Kolina, będący Kalamarianinem. Prawowitym następcą tronu był jego syn, Lee-Char. Był on bardzo młody co wywołało sprzeciw Quarrenów. Uważali oni, że nie zdołałby on sprostać obowiązkom monarchy i chcieli władcy ze swojej rasy. Kapitan Gial Ackbar ze Straży Królewskiej zażądał przedstawiciela Republiki podczas negocjacji. W odpowiedzi przewodzący zbuntowanymi Quarrenami, senator Nossor Ri wezwał przedstawiciela Separatystów. Pomimo zapewnień Lee-Chara, iż był gotowy zaopiekować się i Kalamarianami i Quarrenami negocjacje zakończyły się fiaskiem.[2]

Doszło do bitwy między Kalamarianami mającymi wsparcie klonów dowodzonych przez Jedi, a Quarrenami wspieranymi przez droidy bojowe. Początkowo to republikanie mieli przewagę, jednak dowodzący siłami Konfederacji, Riff Tamson użył pochodzących z Karkaris meduz hydroidowych i to Separatyści wygrali pierwsze starcie. Siły Republiki musiały się wycofać, a Tamson rozpoczął polowanie na Lee-Chara.[2]

W obliczu kłopotów republikanie poprosili o pomoc i niedługo później na pomoc Kalamarianom przybyli Gunganie pod dowództwem Jar Jara Binksa. Dzięki ich odsieczy szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Republiki. Jednak Separatyści wykorzystali wiertarki typu Trident do wzburzenia wody wśród walczących wrogów, co wywołało ich dezorganizację i rozbicie, a niedobitki dostały się do niewoli. Nawet dowodzący republikanami, Anakin Skywalker został schwytany. Jedynie Lee-Char zdołał uciec w towarzystwie Ahsoki Tano.[4]

Jednak Separatyści oszukali Quarrenów i to nie ich przedstawiciel został nowym władcą Kalamaru, a Riff Tamson wraz z czterema innymi Karkarodonami. Młody książę postanowił wziąć sprawy w swoje ręce. Podkradł się do obozu jenieckiego, gdzie zaplanował, że da się schwytać konfederatom, by móc osobiście spotkać się z Nossorem Ri oraz przekonać jego i innych Quarrenów, by połączyli siły z Kalamarianami. Jego plan się udał i senator Ri wezwał swój zniewolony lud, by stanął po stronie Lee-Chara. Połączone siły Kalamarian, Quarrenów, Gungan, klonów i Jedi pokonały Separatystów, a Lee-Char osobiście zabił Riffa Tamsona. Po bitwie Kalamarianie i Quarrenowie wspólnie zaprzysięgli nowego króla.[5]

Anty-imperialne powstanie

Po doświadczeniach z Separatystami, mieszkańcy Kalamara przygotowali się na ewentualność kolejnej okupacji — wyposażyli budynki podwodnych miast w silniki jonowe, które mogły wynieść te konstrukcje w kosmos. Tym samym powstały krążowniki kalamariańskie.[6] By usprawiedliwić przemianę budynków w okręty kosmiczne, utworzono z nich Kalamariańską Flotę Handlową. W wyniku wojen klonów, Republika została przemianowana w Imperium Galaktyczne, a Jedi zostali poddani eksterminacji pod zarzutem próby zamachu stanu. Na Kalamarze ukrył się jeden z Jedi — padawan Ferren Barr, któremu Lee-Char udzielił azylu. Imperialne rządy od razu dały się planecie we znaki — rząd chciał kupować lokalne zasoby kelpitu w każdej żądanej ilości za ułamek ceny rynkowej, co mogło pogrążyć Kalamar w nędzy. Barr postanowił wykorzystać te napięcia, by wzniecić na planecie anty-imperialne powstanie. Jedi liczył, że sukces takiego buntu natchnie resztę galaktyki, aby wzniosła broń przeciwko Imperium i obaliła rząd oraz stojących na jego czele Sithów. Ferren został tajnym doradcą Lee-Chara, któremu dogłębnie wpoił własne ideały, przez co król Kalamara zaczął się buntować i obnosił się z zamiarem opuszczenia Imperium. Negocjacje prowadził z nim ambasador Telvar, który szanował stanowisko Lee-Chara i liczył się z jego zdaniem, czym minimalizował zniechęcenie króla planety wobec Imperium. W 18 BBY do imperatora doszły wieści, że na Kalamarze może ukrywać się Jedi, więc wysłał tam troje inkwizytorów pod dowództwem swojego ucznia, Dartha Vadera. Barr natomiast obawiając się, iż negocjacje Telvara odniosą sukces, musiał przyspieszyć swoje plany. Wysadził prom imperialnego ambasadora, przez co gubernator Wilhuff Tarkin podjął decyzję o zbrojnym stłumieniu buntu. Tym samym na Kalamarze doszło do wojny między imperialnymi a Kalamarianami i Quarrenami. Początkowo obrońcy dawali radę odpierać wrogie ataki, ale Imperium przysłało posiłki i zyskawszy miażdżącą przewagę liczebną, zaczęło krok po kroku zdobywać planetę. Darth Vader w pojedynku zabił Ferrena Barra i schwytał Lee-Chara, a Tarkin zarządził bombardowanie orbitalne, by zmusić króla do kapitulacji, co odniosło skutek. Powstanie zakończyło się klęską obrońców, zniszczeniem wszystkich nadwodnych miast i sporej części podwodnych, śmiercią miliardów mieszkańców, a planeta trafiła pod całkowitą okupację Imperium. Jednakże część krążowników z Floty Handlowej pod dowództwem admirała Raddusa zdołała uciec z Kalamara i schronić się w bezpiecznym zakątku kosmosu. Ich załogi liczyły, że pewnego dnia wrócą uwolnić swój dom.[7]

Pod okupacją

Lee-Char trafił do niewoli na Strokill Prime, a w jego miejsce powołano regenta, którym został Urtya. Pełnił on jednak wyłącznie funkcję czysto reprezentacyjną, a faktyczna władza nad Kalamarem należała do imperialnego moffa sektora Calamari.[8] Krążowniki, które w 18 BBY uciekły z Kalamara pod wodzą Raddusa, schroniły się w systemie Telaris, gdzie zostały przerobione na okręty wojenne zdolne do walki z gwiezdnymi niszczycielami, a w 2 BBY zostały trzonem floty nowo powstałego Sojuszu Rebeliantów. Dowódcami tej armady zostali Raddus i Ackbar.[6]

Galaktyczna wojna domowa

Podczas galaktycznej wojny domowej Kalamar był jedną z planet najgłośniej sprzeciwiających się rządom Imperium. Po stronie Sojuszu Rebeliantów walczyło wielu zarówno Kalamarian[9] jak i Quarrenów.[10] W 1 ABY wróciła kwestia krążowników kalamariańskich — aby zadawać imperialnym kolejne ciosy, rebelianci musieli wzmocnić swoją flotę. Wybór padł na Flotę Handlową Kalamara. Urtya odmówił jednak wsparcia Rebelii obawiając się odwetu. W związku z tym Sojusz postanowił uwolnić Lee-Chara licząc, iż prawowity król planety będzie bardziej przychylny Rebelii. Buntownicy uprowadzili moffa sektora Calamari, którym wtedy był Tan Hubi i z jego pomocą dostali się na Strokill Prime. Jednak podczas lat niewoli, Lee-Char coraz bardziej podupadał na zdrowiu i w 1 ABY tylko maszyny go utrzymywały przy życiu. Ponieważ nie mógł się ruszyć, postanowił nagrać odezwę do swojego ludu. Jednak wieść o zniknięciu Hubiego się wydała i Imperium podjęło działania prewencyjne podejrzewając działalność Rebelii w całym sektorze. W ramach tych działań, Kalamariańska Flota Handlowa miała zostać przejęta, rozproszona i zlikwidowana. Urtya, który do tego czasu nabrał odwagi, by sprzeciwić się Imperium, musiał działać szybko. Odebrał załodze Millennium Falcona nagranie od Lee-Chara nie udzielając wyjaśnień i pokazał je załogom krążowników kalamariańskich oraz wezwał na pomoc siły Sojuszu. Widząc śmierć króla podczas strzelaniny, załoganci Floty Handlowej zbuntowali się przeciwko imperialnym, a ci w odpowiedzi przysłali nad Kalamar kilka gwiezdnych niszczycieli. Zaraz po nich zjawiły się rebelianckie jednostki dowodzone przez Giala Ackbara, który zdołał wyprowadzić znad Kalamara niemal wszystkie okręty Kalamariańskiej Floty Handlowej. Tym samym Sojusz Rebeliantów zyskał 12 nowych krążowników kalamariańskich, które w stoczni Mako-Ta zostały przerobione na okręty wojenne.[8] W 4 ABY imperator Sheev Palpatine po ukończeniu II Gwiazdy Śmierci planował zniszczyć dwie najmocniej sprzeciwiające mu się planety: Chandrilę i właśnie Kalamar.[11]

Kiedy Sojusz Rebeliantów zmienił się w Nową Republikę, Kalamar dołączył do odrodzonej demokracji. Planeta stała się jednym z ważniejszych światów w republikańskich liniach zaopatrzenia, gdyż na jej orbicie znajdowały się liczne platformy paliwowe. Z tego też powodu, imperialna admirał Rae Sloane w 4 ABY wybrała Kalamar jako jeden z celów serii partyzanckich, dywersyjnych ataków przed planowanym natarciem na Nadiri Dockyards.[12]

Dalsze dzieje

Po zakończeniu galaktycznej wojny domowej, Kalamar trwał jako świat członkowski Nowej Republiki,[13] a Gial Ackbar udał się na emeryturę na ojczystą planetę. Porzucił ją jednak po uporczywych namowach Leii Organy, by wspomógł prowadzony przez nią Ruch Oporu w walce z Najwyższym Porządkiem — spadkobiercą upadłego Imperium.[14]

Przypisy

Źródła

Źródło: „https://ossus.pl/index.php?title=Kalamar&oldid=464802”