Pocisk rakietowy
|
|
Pocisk rakietowy (zwany w skrócie rakietą) to ogólne określenie na wszelkie urządzenia będące zdolne przenosić konwencjonalne ładunki wybuchowe od atakującego statku do celu. Były one jednak wykorzystywane nie tylko w przestrzeni kosmicznej, ale również na powierzchniach planet i w obrębie ich atmosfery.
Budowa
Każdy pocisk miał swoje dwa podstawowe elementy: silnik i głowicę. Silnik odpowiadał za napęd, a w głowicy umieszczony był ładunek wybuchowy. Oczywiście oprócz tych dwóch komponentów rakiety wyposażane były w najróżniejsze dodatkowe elementy. Były to przede wszystkim komputer naprowadzający (razem z sensorami, które początkowo były wykrywały cel dzięki podczerwieni, a później sygnaturze magnetycznej), komputer kierujący i silnik umożliwiający skręt. Czasami mogły też być wyposażone w zdalne sterowanie, co dawało niesamowite możliwości. Większość rakiet miało zapas paliwa wystarczający na przelecenie 6 km.
Rodzaje pocisków
Pocisk wstrząsowy
Pocisk wstrząsowy (ang. Concussion Missile) podstawowy rodzaj rakiety. Stosowane one były już za czasów Starej Republiki, jako lżejsze odpowiedniki torped protonowych. Początkowo były niesterowalne, więc stosowane tylko przeciwko słabszym i mało zwrotnym okrętom (trafienie większego nie dawało żadnych efektów, a mniejszego było właściwie niemożliwe). Dopiero z czasem były one wyposażane w system naprowadzający, co pozwalało na trafianie myśliwców. Szczyty popularności osiągnęły podczas galaktycznej wojny domowej.
Ulepszony pocisk wstrząsowy
Z czasem, myśliwce stawały się coraz szybsze i pociski nie były już tak skuteczne. Powstały wtedy ulepszenia do tradycyjnych rakiet, a były to głównie podwójne lub nawet potrójne silniki i lepsze systemy naprowadzające. Dawało im to olbrzymią prędkość i zwrotność, a za tym szło niemalże 100% prawdopodobieństwo trafienia celu. Były stosowanie głównie od 1 ABY, ale nie osiągnęły takiej popularności, jak swoi prostszy poprzednicy ze względu na dużą cenę.
Ciężkie rakiety
Gdy powstawały statki i stacje kosmiczne posiadające silne tarcze ochronne i potężnie opancerzone kadłuby, to nawet myśliwce wyposażone w kilkanaście pocisków lub torped nie były w stanie zadać im większych uszkodzeń. Wtedy to powstały tzw. ciężkie rakiety (ang. Heavy Rocket), czyli pociski rakietowe wyposażone w kilkakrotnie silniejszy ładunek wybuchowy. Niestety, z powodu zbyt dużej masy nie były w stanie osiągać większych prędkości i myśliwce nie mogły ich zbyt wiele zabrać. Wysoka cena zaś spowodowała, że nigdy nie zdobyły większej popularności.
Pocisk jonowy
W 3 ABY powstał i został po raz pierwszy zastosowany specjalny rodzaj pocisków rakietowych - pociski jonowe (ang. Ion Pulse). Były to rakiety, które były standardowo wyposażone w silnik i system naprowadzający, ale w głowicy znajdował się specjalny ładunek, który w momencie zderzenia z celem wysyłał do niego olbrzymią ilość elektronów. Przeciążały one obwody elektryczne powodując całkowity (lub częściowy w przypadku większych jednostek) paraliż systemów pokładowych. Po raz takie ładunki zostały zastosowane w walce przez jednostki Rebeliantów podczas operacji pojmania bezzałogowych prototypów myśliwców Imperialnych. Spisały się wtedy wzorowo. Niestety, w starciach z jednostkami wyposażonymi w tarcze ochronne, pociski jonowe były praktycznie bezużyteczne, gdyż były niemal całkowicie blokowane przez osłony. Ciekawą rzeczą jest fakt, że pociski jonowe opierały się w dużej mierze na tej samej technologii, jakiej użyto do skonstruowania bomby elektroprotonowej.
Pocisk magnetyczny
Zdecydowanie najrzadziej stosowanym rodzajem rakiet był pocisk magnetyczny (ang. Magnetic Pulse). Był to specjalny rodzaj broni, która nie czyniła żadnych uszkodzeń celowi, ale wyłączała jego uzbrojenie na około pół minuty niezależnie od tego jak silnie miał osłony czy kadłub. Oczywiście całkowity paraliż działek laserowych, jonowych i wyrzutni rakiet miał miejsce tylko w przypadku trafienia w myśliwiec lub mały frachtowiec. Gdy atakowany był większy cel (stacja kosmiczna lub okręt kosmiczny) wyłączane było uzbrojenie znajdujące się w pobliżu trafienia.
Pocisk sabotażowy
Był to rodzaj specjalnej rakiety, która mogła zaatakować przeciwnika zarówno bezpośrednim uderzeniem, tak jak pocisk wstrząsowy, albo też mogła rozrzucić w jego pobliżu droidy sabotażowe, które przy użyciu najróżniejszych "narzędzi" niszczyły mechanicznie pojazd przeciwnika. Tego typu uzbrojenie było stosowane przez Konfederację Niezależnych Systemów podczas wojen klonów. Pociski były zaś przenoszone m. in. przez myśliwce typu Vulture lub też maszyny typu Tri.
Torpeda Tropiąca
Torpedy Tropiące były specjalnym rodzajem pocisku rakietowego. Posiadały tak silne systemy namierzania pól magnetycznych, że mogły namierzyć i zniszczyć nawet statki wyposażone w najlepsze systemy maskowania, a nawet niewidzialne statki. Były używane przez Trencha między innymi do walki z Anakinem Skywalkerem podczas blokady Christophsis.
Ciekawostki
- The New Essential Guide to Weapons and Technology podaje, że maksymalny zasięg pocisków wstrząsowych wynosił 700 m, a optymalny 300 m. Biorąc jednak pod uwagę odległości w kosmosie wartości te wydają się stanowczo za małe. Według X-Wing Alliance zasięg pocisków wstrząsowych wynosił 6 km.
Źródła
- Atak klonów
Kot i mysz- Zemsta Sithów
- X-Wing Alliance
- X-Wing vs. TIE Fighter
- Powrót Jedi (Pierwsze pojawienie)
- The Complete Star Wars Encyclopedia
- The New Essential Guide to Weapons and Technology
Systemy zasilania: Systemy napędowe: Uzbrojenie: Wyposażenie: Kapsuła ratunkowa - Komputer nawigacyjny - Sensory Komputer celowniczy - Emiter promienia ściągającego |
