Biblioteka Ossus:Wielki Skraplacz Wilgoci
|
|
Wielki Skraplacz Wilgoci - to nazwa sekty założonej przez hodowców wilgoci na pustynnej planecie Tatooine. Znana w całej galaktyce jako jedna z najokrutniejszych i najbardziej rygorystycznych religii, często określana mianem idealnego fundamentalizmu. Liczbę jej obecnych wyznawców ocenia się na około czterech.
Historia
Nie wiadomo dokładnie kiedy religia ta została stworzona, ani kto był jej założycielem. Wg legendy wszystko zaczęło się kiedy na Tatooine spadł wielki Ziemniak, a niego wyszli Ludzie Pustyni, którzy pokroili go na ziemniaczane klocki i zbudowali z nich iglo, pod którym później wykopali dół. Potem odeszli, a po nich przyszli ludzie. Mając kłopoty z przeżyciem na pustynnej, niegościnnej planecie, pomodlili się do swoich Bogów, by im pomogli. Ci zesłali im z nieba Wybrańca, który nauczył ich jak budować Skraplacze Wilgoci i zostawił im przykazania jak mają dalej żyć, które zostały spisane w "Wielkiej Księdze Ziemniaka". Wkrótce po odejściu Wybrańca, który odszedł z Tatooine, by przywrócić Równowagę Mocy i odebrać pranie, nastały Wielkie Wojny Wodne, przez co planeta do reszty została pozbawiona wody. Ocalali mieszkańcy Tatooine przeszli metamorfozę w lud Wolan, zaczęli ujeżdżać potężne piaskale i czcić każdą napotkaną kroplę wody. Zbudowane przez ich przodów Skraplacze stały się świętymi kolumnami, a wznoszone przed nimi modły i składane ofiary z piasku co jakiś czas przebłagiwały Bogów, którzy w swej łasce zsyłali na Tatooine parę naparstków życiodajnego płynu. Kult Wielkiego Skraplacza został w końcu zniszczony przez niedoszłego Wielkiego Kapłona, Muad'Diba Luke'a Skywalkera i jego pustelnika, Bena Kenobiego.
Kapłani
Kapłanami tego kultu mogły zostać tylko samce rasy ludzkiej. Dzieci w tym celu były zabierane od rodziców zanim skończyły 6 miesięcy, co prawdopodobnie zapożyczył później Zakon Jedi. Były one szkolone do 15 roku życia w sztuce hodowli wilgoci na pustyni, by później zostać adeptami, przygotowującymi się do poznania Świętych Ksiąg. Po zdaniu egzaminów stawali się kapłanami. Byli powszechnie szanowani i dostawali darmową dokładkę na stołówce. Na samym końcu hierarchii czekał na nich dożywotni tytuł Wielkiego Kapłona, co pozwalało na dostanie prócz darmowej dokładki jeszcze dodatkowej porcji ziemniaków. Ludzie na tym stanowisku mieli także kontakt z Wybrańcem.
